Co-sleeping: Μύθοι και αλήθειες
Οι Ιάπωνες γονείς σπάνια κοιμούνται μόνοι τους. Στη δική τους κουλτούρα η αποδεκτή διάταξη στο κρεβάτι ονομάζεται «ποτάμι», οι ίδιοι είναι οι όχθες και το παιδί τους το ποτάμι που κυλά ανάμεσά τους. Το ίδιο και οι Κινέζοι. Στη Βρετανία και την Αυστραλία, αντιθέτως, τα παιδιά ενθαρρύνονται να κοιμούνται στα δικά τους κρεβατάκια από πολύ νωρίς, καθώς η συγκατάκλιση θεωρείται μία αναχρονιστική και επικίνδυνη πρακτική.
Το σίγουρο είναι πως όλοι οι γονείς δέχονται αιφνιδιαστικές βραδινές εφόδους και συχνά αναρωτιούνται: να κοιμηθούμε αγκαλιά;
ΝΑ ΜΕΡΙΚΟΙ ΜΥΘΟΙ ΚΑΙ ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟ CO-SLEEPING:
Το co-sleeping ευθύνεται για το σύνδρομο αιφνίδιου βρεφικού θανάτου
ΜΥΘΟΣ
Μια φορά και έναν καιρό ήταν ο άνθρωπος… Εκείνος και η οικογένειά του για χιλιετίες μοιράζονταν το ίδιο «στρώμα» -ο ένας δίπλα στον άλλον- μέσα σε σπηλιές πρώτα και αργότερα σε σπίτια. Σε αυτήν τη μακρόχρονη διαδρομή σημειώθηκαν και ατυχήματα. Στην πορεία όμως συντάχθηκαν αρκετές μελέτες και παρατηρήσεις από επιστήμονες, οι οποίες ουσιαστικά έδειχναν ότι δεν αρκούσε από μόνη της η συνήθεια του co-sleeping για να γίνει το μοιραίο, αλλά έπρεπε να συνδράμει και κάποιος επιπλέον παράγοντας, όπως η χρήση αλκοόλ ή ναρκωτικών από τους γονείς. Μάλιστα, παρά το γεγονός ότι από το 1950 η κούνια να είναι η επίσημη πρόταση για τον ύπνο του παιδιού, το φαινόμενο του αιφνιδίου θανάτου δεν μειώθηκε, ενώ παράλληλα ήρθαν στο φως έρευνες που καταδεικνύουν το παράδοξο των πολύ χαμηλών ποσοστών βρεφικού θανάτου σε χώρες με τη μεγαλύτερη συχνότητα συν-κοίμησης. Επίσης, όπως χαρακτηριστικά αναφέρει στο βιβλίο του σχετικά με το Σύνδρομο Αιφνίδιου Βρεφικού Θανάτου ο παιδίατρος William Sears:
Τα βρέφη που κοιμούνται με τους γονείς τους περνούν λιγότερο συχνά στο 3ο στάδιο του βαθέως ύπνου, κατά τη διάρκεια του οποίου αυξάνονται οι πιθανότητες άπνοιας.
Παράλληλα, μιμούνται τις αναπνευστικές κινήσεις του ενήλικα, ενώ αντλούν ηρεμιστική δράση από την καρδιακή λειτουργία της παρακοιμώμενης μητέρας τους.
Το co-sleeping επηρεάζει αρνητικά την αυτονομία και την ανεξαρτησία των παιδιών
ΜΥΘΟΣ
Οι υπέρμαχοι της συγκατάκλισης υποστηρίζουν πως τα παιδιά που μοιράζονται το κρεβάτι με τους γονείς τους μεγαλώνοντας γίνονται πιο εξωστρεφή και πιο ανεξάρτητα, ενώ διαθέτουν μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση. Επιπλέον είναι πιο υγιή και παρουσιάζουν καλύτερες επιδόσεις στο σχολείο. Η θαλπωρή και η ασφάλεια που προσφέρει στα παιδιά, όσο αυτά το έχουν ανάγκη, τα καθιστά δυνατά και έτοιμα να αντιμετωπίσουν δυσκολίες και προκλήσεις στον κόσμο των μεγάλων.
Το co-sleeping είναι απο μόνο του ο τρόπος να δεθούμε με τα παιδιά μας
ΜΥΘΟΣ
Η ψυχική ισορροπία ενός παιδιού δεν καθορίζεται από το ίδιο το co-sleeping, αλλά από το αίτιο που κρύβεται κάτω από την επιλογή αυτή. Από τη διάθεση των γονιών δηλαδή να ανταποκρίνονται στην ανάγκη του παιδιού τους για θαλπωρή, αγκαλιά και άμεση φροντίδα. Αυτά μπορεί να χαρακτηρίζουν και τη σχέση μιας μερίδας γονιών με το παιδί τους, ακόμα και σε περίπτωση που εκείνοι επιλέγουν να μην διανυκτερεύουν στο ίδιο κρεβάτι με εκείνο! Δεν είναι λοιπόν ο μόνος δρόμος μέσα από τον οποίο μπορούμε να χτίσουμε μια υγιή σχέση με τα παιδιά μας.
Οι γονείς που μοιράζονται το ίδιο κρεβάτι με τα παιδιά τους δεν κοιμούνται ήρεμα
ΚΑΙ ΜΥΘΟΣ ΚΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ
Το co-sleeping είναι η επιλογή πολλών μαμάδων που θηλάζουν αποκλειστικά το μωράκι τους, καθώς όπως λένε μπορούν να θηλάζουν ξαπλωμένες χωρίς να χρειάζεται να σηκώνονται συχνά με κατεύθυνση το βρεφικό δωμάτιο. Άρα θηλασμός και συν-κοίμηση είναι ένα δυνατό ντουέτο, με αναπόσπαστα μέρη, τόσο που τελικά δεν μπορούμε να πούμε ποιο από τα δύο βοηθά περισσότερο το άλλο, και κατ΄επέκταση τον καλύτερο ύπνο της μαμάς. Από την άλλη υπάρχουν περιπτώσεις που η συγκατάκλιση έχει αποτέλεσμα οι γονείς να κοιμούνται ο καθένας σε διαφορετικό δωμάτιο και οι μαμάδες να είναι εξουθενωμένες – μια κατάσταση δηλαδή η οποία ασκεί φοβερή πίεση σε ολόκληρη την οικογένεια. Στις περιπτώσεις αυτές.
Το co-sleeping πρέπει να είναι αποτέλεσμα κοινής απόφασης των γονιών
ΑΛΗΘΕΙΑ
Σε καμία περίπτωση η συγκοίμηση δεν πρέπει να αποτελεί στάση διαμαρτυρίας του ενός γονιού προς τον αλλον. Ειδικοί καταθέτουν πως μόνο όταν το bed-sharing δεν είναι κλινικό σημείο παθολογίας για μια οικογένεια, δύναται να προσφέρει θαλπωρή, ασφάλεια, γαλουχία και ό,τι άλλο από τα προαναφερθέντα, αφήνοντας ανεπηρέαστο τον εσωτερικό κόσμο του παιδιού. Η ωριμότητα και η ολοκλήρωση του τελευταίου θα επέλθει μέσα από την ισορροπία της σχέσης των γονέων. Ό,τι βοηθά την οικογένεια, αυτό είναι που της ταιριάζει και αυτό φαίνεται πως είναι ο «χρυσός» κανόνας.
