Μήπως περισσότερα έχουμε να μάθουμε εμείς από τα παιδιά μας παρά αυτά από εμάς;
Αυτή τη δύσκολη περίοδο, με την επέλαση της μετάλλαξης Ο και με το διάχυτο αίσθημα αβεβαιότητας που βιώνουμε όλοι, ας στρέψουμε λίγο το βλέμμα μας προς τα παιδιά μας. Σαν ενήλικες, θεωρούμε ότι γνωρίζουμε τα πάντα, ότι τα παιδιά μας θέλουν διαρκή καθοδήγηση και ότι μόνο εμείς μπορούμε να τους διδάξουμε πράγματα και καταστάσεις. Ωστόσο, τα παιδιά μπορούν να μας διδάξουν τα πιο πολύτιμα μαθήματα!
Τα παιδιά σου μαθαίνουν να γελάς. Ναι, το κάνεις κι εσύ αυτό, αλλά σπάνια με την ίδια ένταση και αυθεντικότητα καθώς τα παιδιά δίνουν αξία σε κάθε μικρό πράγμα, που εσύ προσπερνάς ως αδιάφορο. Παρατηρούν τη ζωή, αλλά δε μένουν απλοί παρατηρητές. Τη ζουν στο εδώ και τώρα και δεν τους ενδιαφέρει τί θα γίνει μετά, γιατί αγνοούν παντελώς την έννοια του χρόνου. Ανακαλύπτουν θησαυρούς στην καθημερινότητά τους, γεύονται κάθε μικρή τους επιτυχία και απορρίπτουν απόλυτα οτιδήποτε περιορίζει τη φαντασία τους.
Τα παιδιά σου μαθαίνουν να πιστεύεις στον εαυτό σου, έχοντας απόλυτη εμπιστοσύνη στις ικανότητές τους. Για την ακρίβεια, νιώθουν έτοιμα να κατακτήσουν τον κόσμο, δοκιμάζουν διαρκώς νέα πράγματα και αν συναντήσουν δυσκολία σηκώνονται ξανά στα δυο τους ποδαράκια και ξεκινάνε πάλι από την αρχή!
Ένα παιδί θα σου δείξει το δρόμο της συγχώρεσης καθώς για εκείνα το να συγχωρούν είναι κάτι απλό και δεδομένο. Τα παιδιά νευριάζουν και την αμέσως επόμενη στιγμή το έχουν ξεχάσει. Το ίδιο συμβαίνει και όταν τα μαλώνεις. Έρχονται αμέσως κοντά σου, σε παίρνουν μια δυνατή, αυθεντική αγκαλιά και σε συγχωρούν πριν καν προλάβεις να το ζητήσεις!
Ένα παιδί θα σου μάθει να είσαι γενναίος και να διώχνεις όλους τους φόβους σου. Θυμήσου πόσο γενναίο στάθηκε το παιδί σου όταν πάτησε τον φόβο την ημέρα που σηκώθηκε στα δυο του πόδια, όταν σε αποχωρίστηκε την πρώτη του μέρα στον παιδικό και συνεχίζει να τον αντιμετωπίζει με θάρρος σε κάθε καθημερινή πρόκληση! Και φοβάσαι εσύ;
Τελικά, μήπως περισσότερα έχουμε να μάθουμε εμείς από τα παιδιά μας παρά αυτά από εμάς;